Ik was net aan de telefoon met mijn oma. Ieder jaar tijdens dodenherdenking komen de verhalen en herinneringen naar boven van haar man Wil, mijn opa. Hij heeft de Tweede Wereldoorlog overleefd.
Mijn opa, een Zigeuner. Hij werd opgepakt en afgevoerd naar een doorstuur-kamp in Amersfoort, daarna verder naar werkkamp Buchenwald in Weimar, Duitsland. Hij heeft daar verschrikkelijke dingen gezien vertelt mijn oma.
Puur door het trekken van het langste strootje kreeg hij de kans om te ontsnappen. Hij had samen met een Friese jongen waar hij goed mee kon een ontsnappingsplan bedacht. Hij verstopte zich in een mand vol met gehakte houtjes op een paard en wagen, zijn vriend hielp hem. Toen was het wachten tot de wagen vertrok…
En terwijl het paard met wagen verder van het kamp af reed sprong hij er na lange tijd vanaf en liep drie lange dagen alleen, in the middle of nowhere… Wat zal hij een angst hebben gevoeld, of juist opluchting? Hij kwam aan bij een boerderij waar een “goede” Duitse boer hem onder zijn hoede had genomen. Hij mocht daar schuilen tot hij weer verder kon reizen naar Nederland, naar zijn familie.
Mijn opa overleefde, en heeft altijd de oorlog bij zich gedragen.
